Als iemand die in een rolstoel leeft, is mijn ervaring met festivals en sociale evenementen vaak anders dan die van mensen zonder beperking. Wat voor velen vanzelfsprekend is, is voor mij een hele uitdaging. Het gaat niet alleen om de fysieke obstakels, maar ook om de sociale, emotionele en mentale hindernissen die vaak niet zichtbaar zijn voor anderen. Deze blog gaat over mijn persoonlijke ervaring met het gevoel bekeken worden, de frustraties die ontstaan door goedbedoelde, maar onterechte hulp en de zoektocht naar echte inclusie in een samenleving die nog te vaak vergeet om iedereen evenveel ruimte te geven.
Het gevoel van bekeken worden
Toen ik voor het eerst naar een festival of evenement ging nadat ik in een rolstoel terechtkwam, voelde ik me onmiddellijk bekeken. Het was alsof de ogen van iedereen op mijn rug brandden. Dit ongemakkelijke gevoel van anders zijn, het gevoel dat je in de schijnwerpers staat zonder dat je dat wilt, is een constante metgezel. Hoewel ik me in de loop van de tijd beter heb leren aanpassen aan dit gevoel, blijft het aanwezig. Wat me het meest frustreert, is dat mensen vaak niet inzien hoe zwaar dit kan zijn. Ze zien misschien een rolstoel, maar ze zien niet de onzichtbare barrière die er ontstaat door die blikken.
De ervaring op Versuz: Een besefmoment
Ik herinner me goed dat we met de klas naar de Versuz gingen voor onze Chrysostomos. Dit is een soort traditie, een grote afsluiter voordat we ons diploma in handen kregen. Hoewel het een feestelijke gelegenheid was, voelde ik me er niet helemaal thuis. Er was iets aan de sfeer dat me het gevoel gaf dat ik niet helemaal deel uitmaakte van het geheel. Toch was er iets anders, iets wat ik niet eerder had gevoeld: ik werd geaccepteerd. Het was een mengeling van ongemak en tegelijkertijd een soort van erkenning. Het besef dat ik, ondanks mijn beperking, erbij hoorde, was een belangrijk moment voor me.
De frustratie van overbezorgde hulp
Na die ervaring begon ik me meer bewust te worden van de manier waarop mensen met een beperking vaak worden behandeld. Ik merkte dat mensen ons vaak als "zielig" zien of ons behandelen als kinderen, ongeacht onze leeftijd. Dit goedbedoelde, maar overmatige zorg kan soms ontzettend frustrerend zijn. De gedachte dat iemand je alleen maar als zwak of minder capabel ziet, terwijl je jezelf goed kunt redden, is iets waar ik mee worstel. Het idee dat anderen te veel voor je willen zorgen, terwijl je het zelf ook aankunt, kan erg beperkend voelen. Hoe zou het zijn als mensen je gewoon behandelen zoals ze ieder ander zouden behandelen, zonder de overmatige zorg en aandacht?
Het gebrek aan betrokkenheid
Wat me ook opvalt, is dat er zelden wordt gepraat over de moeilijkheden die mensen met een beperking ondervinden wanneer ze niet worden uitgenodigd of betrokken in sociale activiteiten. Mensen met een beperking worden vaak niet actief betrokken bij groepsactiviteiten zoals festivals of andere evenementen. Het voelt soms alsof we niet echt worden gezien of dat er geen rekening mee wordt gehouden dat we ook willen genieten van het sociale leven. Er moet meer gedaan worden om mensen met een beperking te betrekken in de bredere samenleving, zodat we ons niet buitengesloten voelen. Een uitnodiging voor een festival, een feest, of zelfs een simpel diner kan soms het verschil maken tussen erbij horen of niet.
De wetgeving: Is het genoeg?
Er zijn wel wetten en maatregelen die bedoeld zijn om mensen met een beperking te beschermen en te ondersteunen, maar vaak voelen deze meer als een formaliteit dan als daadwerkelijke actie. Het lijkt alsof de wetgeving er is om te zeggen "we hebben iets gedaan", maar in de praktijk betekent het niet altijd dat mensen met een beperking echt gelijke kansen krijgen. De regels zijn er, maar de implementatie blijft achter. De toegankelijkheid van gebouwen, evenementen en sociale activiteiten is vaak onvoldoende, en de nodige aanpassingen worden niet altijd doorgevoerd. Wat zou er gebeuren als we niet alleen de wetten aanpassen, maar ook de manier waarop we ze daadwerkelijk toepassen?
Wat ik zou willen dat mensen begrijpen
Wat ik graag zou willen dat mensen begrijpen, is dat het leven met een beperking veel meer is dan fysieke obstakels. De mentale en emotionele belasting die het met zich meebrengt, is enorm. Soms zou ik willen dat mensen eens in mijn schoenen zouden staan om echt te begrijpen hoe het is. Het gaat niet alleen om het hebben van een rolstoel, maar om het gevoel van anders zijn, van niet helemaal kunnen deelnemen zoals anderen dat doen. Het gaat om het doorbreken van de sociale barrières die ons uitsluiten van ervaringen die voor anderen vanzelfsprekend zijn.
Conclusie: De oproep tot werkelijke inclusie
Mijn ervaring heeft me geleerd dat we in een samenleving leven die vaak meer nadruk legt op de fysieke toegankelijkheid voor mensen met een beperking dan op de sociale en emotionele inclusie. Het zou geweldig zijn als mensen met een beperking niet alleen fysiek in de samenleving kunnen deelnemen, maar zich ook echt welkom kunnen voelen zonder het constante gevoel van bekeken worden. Het gaat niet alleen om de gebouwen die rolstoeltoegankelijk zijn, maar ook om de mensen die in die gebouwen en evenementen aanwezig zijn. Wat we nodig hebben, is een maatschappij die iedereen, ongeacht zijn beperking, als volwaardige deelnemer ziet. Een maatschappij die begrijpt dat, hoewel de obstakels soms groter zijn, de wens om erbij te horen en gelijk behandeld te worden voor iedereen hetzelfde is.
Mijn reis is er een van acceptatie en bewustwording, niet alleen van mijn eigen beperking, maar van de manier waarop de samenleving en de wetgeving ermee omgaan. Ik hoop dat mijn verhaal en de verhalen van anderen zoals ik, bijdragen aan een grotere inclusie en begrip voor mensen met een beperking in België. Het is tijd dat de maatschappij echt begrijpt wat het betekent om iemand in een rolstoel te zijn, niet door te kijken naar de beperkingen, maar door te erkennen wat we wél kunnen.
#levenmetbeperking #inspirerend #moed #empowerment
Reactie plaatsen
Reacties