Als zorgverlener sta je soms dichter bij een patiënt dan je eigen familie. Zeker wanneer je iemand jarenlang verzorgt, in intensieveof palliatieve zorg, ontstaat er iets bijzonders. Je wordt een vertrouwd gezicht. Je deelt verhalen, lacht om kleine dingen en soms vertel je zelfs over je eigen leven. Die band is echt.
En zelfs thuis blijven ze in je hoofd. "Goh, dit moet ik maandag aan haar vertellen," denk je dan. Want die ene patiënt is al lang niet meer 'de patiënt'. Het is de vrouw met wie je koffie dronk na een moeilijke verzorging. De man die altijd vroeg hoe het met je gaat. Het koppel dat je na elk weekend begroet met een glimlach alsof je thuiskomt.
Wat ik nooit zal vergeten?
Dat ik genoemd werd op de begrafenis van één van mij dierbare patiënten. Niet zomaar genoemd, maar echt geëerd. In tranen zat ik daar, tussen familie en vrienden, als 'de zorgverlener' en toch voelde ik me geen vreemde. Ik voelde me gezien. Gewaardeerd. Dat moment blijft voor altijd in mijn hart gegrift.
Iedere patiënt verdient een zorgverlener die bij hen past. En omgekeerd ook. Sommige mensen houden liever afstand, anderen laten je toe tot de meest kwetsbare momenten van hunleven. En dan... kruipt er weleens iemand onder je huid, tot in je hart.
Professioneel blijven is belangrijk. Maar mens zijn is onvermijdelijk.
Voor al die collega's die voelen wat ik bedoel.
Voor al die patiënten die ons méér maken dan zorgverleners.
#levenmetbeperking #inspirerend #moed #empowerment
Reactie plaatsen
Reacties